نیایش
حسینی

الهی! به سوی کمال کبریایی‌ات مشتاقم و به
یکتایی‌ات گواه و به ربوبیتت معترفم و می‌دانم که
تو مربی و پروردگار منی و بازگشتم به سوی توست،
خدایا! آن چنان از خود هراسناکم ساز که گویی تو را
رویاروی خویش می‌بینم و به پرهیزگاری رستگارم
کن.
معبودا! در جانم بی‌نیازی، در قلبم یقین،
در کارم اخلاص، در دیده‌ام روشنایی و در دینم
آگاهی قرار ده.
خداوندا! غمهایم را از میان
بردار و عیبهایم را بپوشان و گناهم را بیامرز و
شیطان را از من دور کن و ذمه‌ام را آزاد ساز.

معبودا! از آنچه مرا می‌ترساند و از آنچه دوری
می‌جویم و از جان و دینم محافظت فرما.
الهی! بر
من به سبب نافرمانی‌ام غضب نکن که از چیزی غیر از
معصیت تو باک ندارم، ‌ای ذات مقدس پاک و آن هم سهل
است، ‌ای ذات مقدس زیرا لطف وعافیتت از تنگنای
قهرت بر من وسیع‌تر است.
خدایا! تو تکیه‌گاه
منی آنگاه که پیمودن راههای گوناگن با همه وسعت بر
من دشوار شوند و فراخنای زمین بر من تنگ آید.

ای خدایی که به چشمهای خیانتکار و اسرار درون
و آنچه پس از این زمان آید آگاهی، ‌ای کسی که تو
را کس نداند که چگونه ای مگر تو، ‌ای کسی که تو را
کس نداند که چونی مگر تو.
معبودا! به کرم و
بخشش خویش، ما را پاداشی بزرگ، اندوخته‌ای نیکو و
آسایش همیشگی عنایت فرما، گناه ما را ببخش و ما را
با مستحقان عذاب هلاک مفرما.
خداوندا! پیش از
آنکه وجود ضعیف من درجهان پیدا شود تو خود را به
لطف و رأفت توصیف فرموده‌ای، آیا پس از آنکه وجود
ضعیف من نمودار شد، لطف و محبت خود را از من دریغ
خواهی کرد؟
خدایا! اگر خوبیها در من آشکار شود
به سبب احسان تو بوده و تو در این باره بر من منّت
نهاده‌ای و اگر بدیها از من سر زند با عدل تو
منافات ندارد و تو بر مؤاخذه‌ام دلیل داری.

معبودا! چگونه مرا واگذاری در حالی که عهده
دار هدایتم شده‌ای؟
خداوندا! با وجود
نادانی‌ام به مقام ربوبیت‌ات، چگونه این همه لطف
را نسبت به من روا می داری و با وجود کارهای
ناپسندم چقدر بر من شفقت می‌ورزی؟
الهی! از
گوناگونی نمودها و تحوّل دائمی پدیده‌ها دانستم که
می‌خواهی در هر چیز خود را به من بشناسانی تا در
هیچ چیزی نسبت به حضور تو جاهل نباشم.
خدایا!
کی پنهان بوده‌ای تا آشکار نمودنت محتاج دلیل باشد
و کی دور بوده‌ای تا آثار خلقتت موجب وصول به سوی
تو باشد.
معبودا! چگونه نومید گردم در حالی که
تو آرزوی منی؟ و چگونه سبک شمرده شوم با اینکه
اتکالم بر توست؟